Nawigacja

Aktualności

Tadeusz Zajączkowski ps. „Mokry” (1924-1946)

Urodził się 1 stycznia 1924 r. we Lwowie. Był synem Walerii z d. Musiał i Franciszka, zawodowego żołnierza Wojska Polskiego. Miał czworo rodzeństwa. Przed wojną rodzina mieszkała we Lwowie, Wadowicach i Gorlicach, gdzie Tadeusz ukończył trzy klasy gimnazjum.

W 1942 r. Zajączkowski skierowany został na roboty przymusowe, z których uciekł. W tym samym roku zostali zastrzeleni w Gorlicach przez Niemców jego ojciec i najstarszy brat. Zajączkowski w tym czasie ukrywał się, a potem wstąpił do oddziału partyzanckiego AK. Po jego rozwiązaniu w 1944 r. znalazł się w Lublinie, gdzie zgłosił się do wojska, ukończył Szkołę Oficerów Łączności w Zamościu i w stopniu podporucznika został przydzielony do 1. Brygady Piechoty Zmotoryzowanej, a następnie jako dowódca plutonu do 4. Brygady Pancernej. Walczył nad Nysą Łużycką, wyróżnił się m.in. w bitwie o Niesky w kwietniu 1945 r. Odznaczony został medalami „Za Odrę, Nysę i Bałtyk”, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Krzyżem Grunwaldu oraz sowieckim medalem „Pobieda”. Zdemobilizowano go wiosną 1946 r.

Latem 1946 r. wstąpił do działającego w rejonie Makowa Podhalańskiego oddziału partyzanckiego „Błyskawica”-„Huragan” Stanisława Marka „Orlicza”,. Uczestniczył w akcjach oddziału, z czasem mianowany został dowódcą jednej z grup wypadowych, a według jednej z relacji miał być także łącznikiem między oddziałem a Józefem Kurasiem „Ogniem”. Wykazał się m.in. podczas zasadzki w Makowie Podhalańskim, gdzie partyzanci zastrzelili zastępcę naczelnika Wydziału III WUBP w Krakowie.

Aresztowany 25 sierpnia 1946 r., ranny, dwukrotnie bezskutecznie próbował ucieczki. Wyrokiem WSR w Krakowie z 29 września 1946 r. skazano go na karę śmierci. Wyrok wykonano 21 października 1946 r. w więzieniu Montelupich w Krakowie. Szczątki Tadeusza Zajączkowskiego potajemnie pogrzebano na cmentarzu Rakowickim, gdzie odnaleziono je w październiku 2017 r.

do góry