E-Księgarnia
Bogusław Tracz, Hippiesi, kudłacze, chwasty. Hipisi w Polsce w latach 1967–1975, Oddział IPN w Katowicach & Wydawnictwo LIBRON, Katowice – Kraków 2014, 564 s.
Pojawili się na ulicach polskich miast w momencie, gdy ruch hipisowski w Ameryce i w Europie Zachodniej osiągnął swoje apogeum. Początkowo mówili o sobie „hippiesi", lekko tylko spolszczając angielską nazwę. Od większości swoich rówieśników odmienni stylem bycia, a przede wszystkim wyglądem, zostali uznani za „zjawisko o potencjalnych warunkach kryminogennych" oraz zagrożenie dla wychowawczych i ideologicznych działań wobec młodzieży, nad którą wyłączne prawo do sprawowania rządu dusz rościły sobie władze partyjne i państwowe. Od początku byli przedmiotem zainteresowania instytucji represyjnych państwa komunistycznego, przede wszystkim Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa. Od połowy 1970 r. funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa inwigilowali hipisów nad Wisłą w ramach sprawy operacyjnego rozpracowania o kryptonimie „Kudłacze". W licznych artykułach prasowych i reportażach pisano o hipisach najczęściej negatywnie lub z pobłażaniem. „Chwasty" – antyteza kwiatów, do których symboliki odwoływali się hipisi – to jedno z licznych pejoratywnych określeń, jakimi obdarzano ich na łamach prasy. Z łatwością wykorzystywano przy tym niechęć do długowłosej młodzieży, okazywaną przez znaczną część społeczeństwa: rodziców, wychowawców, osób starszych.
W książce przedstawiono genezę, narodziny i rozwój ruchu hipisowskiego w Polsce oraz przeciwdziałania ze strony instytucji państwa komunistycznego na tle przemian społeczno-kulturowych, obyczajowych i politycznych pod koniec lat sześćdziesiątych i pierwszej połowie lat siedemdziesiątych XX w. Fenomen polskich hipisów zaprezentowany został w kontekście szeroko rozumianej kultury młodzieżowej (oficjalnej i nieoficjalnej), stylu, mody, sposobów samorealizacji, istnienia grup towarzyskich i rówieśniczych, sposobów spędzania wolnego czasu oraz różnorodnych postaw społecznych wobec ruchu hipisowskiego.