Nawigacja

Fotorelacje

W Krakowie pochowano gen. Tadeusza Bieńkowicza „Rączego”, Żołnierza Niezłomnego

W ostatniej drodze kawalerowi Orderu Virtuti Militari, żołnierzowi nowogródzkiej AK i powojennej konspiracji niepodległościowej, towarzyszyli m.in. prezydent Andrzej Duda i prezes IPN dr Jarosław Szarek.

21 grudnia 2019 r. w Krakowie odbyły się uroczystości pogrzebowe gen. bryg. Tadeusza Bieńkowicza „Rączego”. Wzięli w nich udział m.in.: córka generała Krystyna Bieńkowicz, prezydent Andrzej Duda, prezes IPN dr Jarosław Szarek, sekretarz stanu w Kancelaria Prezydenta RP Wojciech Kolarski, szef Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych Jan Józef Kasprzyk, wojewoda małopolski Piotr Ćwik.

Obecni byli oficerowie i żołnierze Wojska Polskiego, delegacje innych służb mundurowych, kombatanci, grupy rekonstrukcyjne, harcerze, przedstawiciele organizacji społecznych. Krakowski oddział IPN reprezentowali dyrektor dr hab. Filip Musiał i naczelnik Oddziałowego Biura Upamiętniania Walk i Męczeństwa dr Maciej Korkuć.

Zmarły 13 grudnia 2019 r. gen. Bieńkowicz miał 96 lat. Po uroczystościach w kościele Niepokalanego Poczęcia NMP w Krakowie orszak żałobny przeszedł ulicami Rakowicką i Prandoty na cmentarz Rakowicki. Generał spoczął w Alei Zasłużonych.

***

Tadeusz Bieńkowicz urodził się 15 kwietnia 1923 r. w Lidzie na ziemi grodzieńskiej. W czasie II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej, służąc w 77. Pułku Piechoty AK Okręgu Nowogródzkiego pod dowództwem por. Jana Borysewicza „Krysi”. Walczył z okupantem niemieckim i sowieckim.

Uczestniczył m.in. w brawurowym szturmie na niemiecki garnizon w Horodnie na Polesiu oraz wielu innych akcji, jak zdobycie Ejszyszek w rejonie solecznickim i stacji kolejowej Werenów, likwidacja Ortskommandatury w Kaleśnikach czy odbicie kilkudziesięciu polskich skazańców z niemieckiego więzienia w Lidzie. Następnie działał w Gdańsku, skąd – z uwagi na zagrożenie ze strony UB – wyjechał do Krakowa i rozpoczął studia na Akademii Handlowej. Należał przy tym do antykomunistycznej konspiracji. Został aresztowany w 1950 r. Przez siedem miesięcy poddawano go torturom, lecz oprawcy nie zdołali złamać Tadeusza Bieńkowicza. Bohaterski żołnierz został skazany na dożywocie. Wyszedł z więzienia w roku 1956.

Przez całe dziesięciolecia gen. Bieńkowicz krzewił wśród młodzieży wiedzę o zbrodni katyńskiej i prawdę o działalności AK oraz Żołnierzy Niezłomnych, zwłaszcza na Kresach. Był współzałożycielem Związku Więźniów Okresu Stalinowskiego, pełnił funkcje prezesa Polskiego Związku Więźniów Komunizmu w Krakowie, sekretarza Małopolskiej Rady Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz Fundacji Muzeum Historii AK, a także prezesa oddziału Nowa Huta w Związku Inwalidów Wojennych Rzeczpospolitej Polskiej. Był członkiem Rady Honorowej Okręgu Nowogródzkiego ŚZŻAK w Warszawie, Klubu Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari, Stowarzyszenia Ziemi Lidzkiej w Lidzie.

Gen. Bieńkowicz szczycił się Orderem Wojennym Virtuti Militari V kl., został też odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kampanii Wrześniowej, Krzyżem Więźnia Komunizmu z Mieczami, Odznaką Weterana, Honorową Odznaką Żołnierza AK.

do góry