E-Księgarnia-
Marek Eminowicz -
Janusz Machalski -
Stanisław Palczewski
Związek Walczącej Młodzieży Polskiej
Działał w Krakowa w latach 1950-1952. Został założony 17 września 1950 r., w 11. rocznicę napaści Związku Sowieckiego na Polskę, przez uczniów II LO. W skład całej grupy wchodziło 22 uczniów krakowskich szkół średnich. Trzon organizacji i jednocześnie jej kierownictwo stanowili licealiści z „dwójki”.
Członkowie ZWMP dokonywali akcji małego sabotażu – kolportowali ulotki i malowali na murach napisy o treści antykomunistycznej. Przygotowali także około 60 „klepsydr”, zawiadamiających o śmierci Konstantego Rokossowskiego (komunistyczny minister obrony narodowej w czasach stalinowskich), które umieścili w różnych punktach miasta, głównie na przykościelnych tablicach informacyjnych i kioskach.
ZWMP został rozpracowany i rozbity przez Urząd Bezpieczeństwa w październiku 1952 r. Aresztowano 14 członków grupy. Po brutalnym śledztwie prowadzonym przez funkcjonariuszy WUBP w Krakowie, Wojskowy Sąd Rejonowy w Krakowie w marcu 1953 r. skazał członków organizacji na wyroki od roku i trzech miesięcy do ośmiu lat więzienia. Trafili do więzień we Wronkach, Strzelcach Opolskich, Nowym Wiśniczu, Tarnowie, Libiążu, Kłodzku, Warszawie, a także do więzienia dla młodocianych w Jaworznie oraz ośrodkach pracy więźniów w Jawiszowicach, Brzeszczach, Jelczu i Chrzanowie.
Wolność odzyskali w latach 1953-1956. Część działaczy nie wyrzekła się niepodległościowych przekonań, kontynuując działalność opozycyjną w antykomunistycznych strukturach Konfederacji Polski Niepodległej, Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, angażując się w odbudowę struktur niezależnego harcerstwa. Działacze ZWMP, po opuszczeniu więzień, wciąż byli inwigilowani przez bezpiekę. W latach 1993-1997 ich wyroki zostały unieważnione.
