Działający w latach 1940-1945 KL Auschwitz to największy z niemieckich obozów koncentracyjnych i obozów zagłady. Był narzędziem terroru wobec ludności podbitych krajów, źródłem taniej siły roboczej, a przede wszystkim miejscem masowej zagłady. Spośród około miliona stu tysięcy pochodzących z całej Europy ofiar rozległego kompleksu obozowego KL Auschwitz, prawie milion było Żydami. W tej liczbie mieści się 300 tys. obywateli polskich. Zbrodniczy plan eksterminacji europejskich Żydów Niemcy opracowali podczas konferencji dostojników III Rzeszy w Wannsee, w styczniu 1942 r.
Dyrektor Oddziału IPN w Krakowie oddał dziś także hołd ofiarom tzw. marszu śmierci. Na cmentarzu komunalnym w Brzeszczach zapalił znicze pod Pomnikiem Ofiar Marszu Śmierci. W zbiorowej mogile spoczywa tam 18 kobiet i mężczyzn, którzy zginęli z wycieńczenia lub od kul esesmanów 19 stycznia 1945 r.
17 stycznia 1945 r. z niemieckiego KL Auschwitz do Wodzisławia Śląskiego wyruszył marsz śmierci. Niemiecki rozkaz ewakuacji dotyczył około 60 tys. więźniów. Na ponad 60-kilometrowej trasie z wycieńczenia zginęło co najmniej 600 osób. Znacznie więcej zostało zamordowanych przez Niemców w masowych egzekucjach. Badacze szacują, że łącznie podczas marszu zginęło około 15 tys. więźniów.
Przedstawiciel IPN złożył również kwiaty pod tablicą na historycznym budynku w Brzeszczach Borze, gdzie mieściła się karna kompania kobiet KL Auschwitz. Utworzona w czerwcu 1942 r., została przez Niemców zlokalizowana w pobliżu podobozu Budy. Więźniarki – głównie Polki i Żydówki – pracowały przy oczyszczaniu stawów z mułu i szuwarów, kopaniu rowów, burzeniu domów, budowie dróg. Na początku października 1942 r., pod pretekstem stłumienia rzekomego buntu, esesmani i Niemki będące więźniarkami funkcyjnymi zamordowały tutaj drągami i siekierami około 90 francuskich Żydówek.