E-Księgarnia
Podczas ceremonii prezesa IPN reprezentował zastępca dyrektora oddziału Instytutu w Krakowie dr Michał Wenklar. Po mszy świętej w kościele Garnizonowym delegacje złożyły wieńce na grobie o. Studzińskiego w Alei Zasłużonych cmentarza Rakowickiego. Organizatorami uroczystości byli Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych, Centrum Operacji Lądowych – Dowództwo Komponentu Lądowego i Stowarzyszenie Ułana Karpackiego. W imieniu prezydenta minister Jan Józef Kasprzyk wręczył Janowi Sroce Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości, a medalem Pro Bono Poloniae udekorował sztandar Niezależnego Związku Harcerstwa „Czerwony Mak” im. Bohaterów Monte Cassino ze Skawiny.
Adam Studziński urodził się w 1911 r. w Strzemieniu (Ukraina). W 1928 r. wstąpił do zakonu doinikanów. Początek II wojny światowej zastał go we Lwowie. Wraz z polskimi żołnierzami przedostał się na Węgry, skąd przez Jugosławię, Grecję i Turcję dotarł w marcu 1941 r. do Palestyny. W 1942 r. został kapelanem 4. Batalionu Czołgów (potem 4. Pułku Pancernego „Skorpion”).
Brał udział w bitwie o Monte Cassino. „Ksiądz Studziński, kapelan czołgistów, idzie z krzyżem przed pierwszym czołgiem, usuwa z drogi rannych, by ich uchronić przed zmiażdżeniem, bierze leżących na drodze za ramiona, ciągnie na brzeg drogi pod skałę, jeśli w ogóle może być mowa o brzegu, gdy o kilka cali w lewo – przepaść kilkusetmetrowa” – pisał Melchior Wańkowicz.
O. Studziński brał też udział w bitwach o Piedimonte i Bolonię. W 1945 r. trafił do Wielkiej Brytanii, w październiku 1947 r. wrócił do Polski. Zamieszkał w klasztorze dominikanów w Krakowie. Próbował uciec z opanowanego przez komunistów kraju do Stanów Zjednoczonych, ale został zatrzymany w Gdańsku i skazany na 10 lat więzienia. Wyrok został potem złagodzony, a o. Studzińskiego zwolniono, lecz do końca życia był inwigilowany przez komunistyczne służby.
W 1963 r. o. Adam wrócił do Krakowa. Podjął też studia na Wydziale Konserwacji Dzieł Sztuki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, uzyskując tytuł magistra sztuki w 1970 r. Zajął się konserwacją dominikańskich zabytków. W krakowskim klasztorze dominikanów odkrył i odrestaurował najstarszą część budowli – średniowieczna kryptę. Restaurował też kościół św. Idziego u stóp Wawelu.
Był duszpasterzem kombatantów, legionistów, żołnierzy AK i harcerzy. Rok przed śmiercią został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 2 kwietnia 2008 r. Na placu jego imienia pod Wawelem odbywają się uroczystości patriotyczne.